10 lutego 1940r. Sowieci przeprowadzili pierwszą deportację ludności polskiej z terenów Rzeczypospolitej „na nieludzką ziemię” Pod osłoną nocy, enkawudziści kolbami karabinów rozbijali zabezpieczenia drzwi i wdzierali się do pogrążonych we śnie domostw. Rodzinom nakazywano spakować jedynie najpotrzebniejsze rzeczy, na co miały zazwyczaj kilkanaście minut. Później, wytypowanych do deportacji przewożono na stacje kolejowe, gdzie pod gołym niebem, w temperaturze nierzadko -20°C, musieli oczekiwać nawet do kilku dni. Mróz, brak pożywienia i wody oraz skrajnie krytyczne warunki higieniczne były przyczyną wielu zgonów. Podczas postojów z wagonów wynoszono ciała zmarłych dzieci i starców. Po zakończeniu kilkutygodniowej podróży koleją, tych którzy zdołali przeżyć, czekał kolejny rozdział dramatu. Deportowani zmuszeni byli do przejścia pieszo kolejne dziesiątki kilometrów. Otaczająca bezkresem przestrzeń wydawała się więzieniem bez krat, ucieczka była niemożliwa, a jedyną szansą na przeżycie było dotarcie do miejsc przeznaczenia. Dlatego przytaczając motto Związku Sybiraków PAMIĘĆ ZMARŁYM – ŻYJĄCYM POJEDNANIE przystąpiliśmy do sprawowania najświętszej ofiary. Na Mszy św o godz 11 modliliśmy się za wszystkich zmarłych i pomordowanych na zesłaniu na nieludzkiej ziemi Golgoty Wschodu, tajdze Syberii, stepach Kazachstanu, łagrach, więzieniach, obozach pracy przymusowej Związku Sowieckiego – aby Pan Bóg nagrodził ich życiem wiecznym, a żyjących umacniał i dał siłę pokoju i przebaczenia. Po Mszy św miała miejsce uroczysta i wzruszająca akademia zorganizowana przez KPK okręg Oshawa. Dziękujemy wszystkim zaangażowanym.
